Haaien!!

Ja, we hebben ook onze eerste haaien gezien. En nog wel blauwe haaien ook, volgens Wikepedia “…uit de familie der requiemhaaien (ook wel roofhaaien, Carcharhinidae), de familie die verantwoordelijk is voor de meeste aanvallen op mensen.”. Dat klinkt spannend en geeft een mooie kop boven dit verhaal. Maar de inhoud is pas aan het eind van dit stukje, dus ook een echte cliffhanger en zoals gebruikelijk valt het eigenlijke verhaal dan uiteindelijk nogal tegen. U bent alvast gewaarschuwd dus.

Ik schrijf dit stukje als we voor anker liggen bij een klein plaatsje in de Ria van Muros en Noia. Vanmorgen zijn we wakker geworden met klokgebeier met een melodie die klinkt als “zie ginds komt de stoomboot”.  Klopt natuurlIjk wel want we zijn in Spanje, maar toch klinkt het raar. Gisteren hebben we (eindelijk) Muros kunnen verlaten nadat de problemen met de waterpomp opgelost lijken. We zijn een klein stukje opgeschoven en voor anker gegaan. Fijn dat we weer buiten een jachthaven liggen en ook fijn dat de motor het weer lijkt te doen, straks meer hierover.

Het is al weer even geleden dat we Coruña hebben verlaten. Bij het uitvaren leek het dat we wat makkelijker door het water gingen dan er voor. Het was ons al opgevallen dat na het aanleggen in de haven van Coruña er direct allemaal vissen naar onze boot snelden om zich te goed te doen aan de (Hollandse?) aangroei die onder water aan de boot zat. Een lekkernij blijkbaar, want als we binnen zaten konden we de vissenbekjes horen raspen over de bodem van de boot. En het lijkt dus of het geholpen heeft en we weer wat snelheid terug hebben gekregen.

Overigens was er ook nog dat probleempje met het roer, dat zich na het laatste stuk in de golf van Biskaje aandeed. In Coruña m’n surfpak aan, duikbril met snorkel op en het water in op zoek naar het probleem. Heb niet echt iets ernstigs kunnen vinden. Het iets losser zetten van het onderste roerlager gaf voldoende soelaas: het roer bewoog weer soepeltjes over de gehele uitslag. Waar het nou precies in zit is lastig te bepalen. In NL had ik vorige winter het roerlager wegens overmatige speling juist in m’n werkplaats onder handen genomen op de freesbank om de speling er uit te krijgen. Misschien toen toch iets te krap uitgeklokt.

Dat onder water werken is trouwens best lastig: je hebt veel drijfvermogen (ook wegens dat surfpak) waardoor je jezelf steeds onder water moet trekken/duwen, terwijl je gereedschap juist drijfvermogen tekort komt en je alles angstvallig met lijntjes aan jezelf vastzet om niks te verliezen naar de bodem. Bij dat onder water werken bleek trouwens ook dat het onderwaterschip aardig was kaalgevreten door de plaatselijke vissen: alleen de harde pokken(-resten) zitten nog aan de romp. Iets wat we er toch echt zelf af zullen moeten halen….

• 

• 

Er zit hier sowieso veel vis. Niet alleen in de havens maar ook er buiten. En sommige van die vissen hebben de gewoonte om `s morgens met z’n allen het wateroppervlak af te gaan struinen op zoek naar voedsel, vaak ook direct naast je boot. Een grappig gezicht. Ook weer veel dolfijnen gezien trouwens, maar nu (nog) niet direct naast de boot. En natuurlijk wordt er ook veel gevist, en dat geeft ook weer de mogelijkheid om aan de wal heel erg lekker, heel erg verse vis en andere zeedieren te kunnen eten!

Na Coruña dus de Ria’s in. Prachtige inhammen met veel strandjes, dorpjes, haventjes, ankerplaatsen, etc. En ook het weer wordt wat beter wat alles sowieso al mooier maakt dan daarvoor. Op weg naar die Ria’s kom je langs de “Costa Muerte” en “Cap Finesterre”. Illustere namen die toch een zeker ontzag inboezemen. Voor ons viel het alles mee: eerder een gebrek aan wind en zeegang dan te veel op het moment dat wij er langs voeren. In de eerste Ria die we aandoen ligt Camariños. Eenmaal voor anker besluiten we om onze windmolen onder handen te nemen. De lagers van de windmolen had ik al eens vervangen, maar ik had de windmolen vervolgens een winter vastgezet wat tot gevolg had dat er water in de (stilstaande) lagers is gekomen en de lagers verpest waren. Het laten draaien van de molen gaf dan ook het idee dat er ergens een flinke koffiemolen aan het malen was als je in de boot zat. De lagers moesten dus vervangen. Op zo’n moment is het toch jammer dat je niet je hele werkplaats mee kunt nemen aan boord: de lagers moeten van een as afgetrokken worden wat eigenlijk alleen kan met fatsoenlijke poelietrekkers of ander degelijk gereedschap. Dat heb ik nu helaas niet bij me dus in Camariñas op zoek naar één of andere werkplaats waar ze de lagers er af konden halen. Nou hebben ze eigenlijk in ieder dorp wel een soort van werkplaats waar de lokale bevolking langs kan komen met wat-dan-ook-dat-gerepareerd-moet-worden, en zeker in plaatsjes met iets van een vissersvloot. Zo ook in Camariñas.

Het was even zoeken en doorverwezen worden (in onvervalst, onverstaanbaar en onbegrijpelijk Galicisch), maar toch gevonden. Bij het binnenkomen wordt je al getroffen door de geur van geslepen, gelast en verspaand metaal en waar je omringd wordt door vele draai- en freesbanken, kolomboor en bandzaagmachines, en andere zaken die een werkplaats een werkplaats maken. Heerlijk dus. Enige jammere is dat als je beter kijkt alles toch een beetje versleten lijkt, en dat de oude man waarnaar je doorverwezen wordt die er aan het werk is zijn uiterste best doet om er nog wat van te maken maar niet uitblinkt in subtiliteit en (natuurlijk) geen woord Engels spreekt. Na wat handen en voeten overleg waarbij het hem (naar het zich liet aanzien) duidelijk is geworden waar het over gaat en wat er moet gebeuren bleek dat de enige aanwezige poelietrekker zijn beste tijd wel gehad had, en na twee vruchteloze pogingen met een bankschroef en een hamer greep de beste man naar zijn favoriete gereedschap: de haakse slijper. Met angst en beven heb ik toegezien hoe de man vervolgens beide lagers van de windmolenrotor heeft afgeslepen. En, eerlijk is eerlijk, het is hem gelukt zonder al te veel bijkomende schade. Slechts één keer is hij uitgeschoten en groef de slijper zich in de kwetsbare rotor met de koperwindingen. Maar, zo maakte hij me na afloop met enige schaamte maar ook trots duidelijk: hij was er niet helemaal doorheen hoor, slechte een klein beetje! De boel zou het dus nog moeten doen…. (Eenmaal aan boord en de windmolen weer in elkaar bleek deze inderdaad (gelukkig) nog te functioneren).

Na de Ria van Camariñas en Muxia gingen we door naar de Ria van Muros en Noia. Eerst een nachtje in de jachthaven om te kunnen douchen en (letterlijk) bij te tanken en vervolgens weer voor anker (pal 😊) voor de haven. Een dag later besloten we de ankerplaats iets te verleggen, zo’n 5 mijl verder de ria in, maar we waren nog nauwelijks op weg of we hoorden een vreemd geluid: het alarm van het motorpaneel begon te piepen wegens een te hete motor. De motor snel uit dus, en op zeil bij het kleine beetje wind wat er was naar de kant om het anker uit te kunnen gooien. Toen het motorhok in nadat geconstateerd was dat het koelvloeistofniveau veel te laag was bleek al snel dat de (koelvloestof)pomp lekte en de koelvloeistof dus (deels) de bilge in liep ipv door de motor gepompt werd. Hmmm, vervelend en niet effe 1-2-3 opgelost. Dus dan maar terug naar de haven, op zeil. De koelvloeistof weer bijgevuld om het laatste stuk op de motor de haven in te kunnen varen en aan te kunnen leggen. Eenmaal in de box direct het motorhok in om de waterpomp te demonteren. Helaas blijkt ook hier hoe jammer het is dat je niet je hele werkplaats mee kunt nemen op zo’n boot want ook hier is wel wat speciaal gereedschap nodig om de pomp volledig uit elkaar te kunnen halen voor inspectie. Dus dan maar weer op zoek naar een plaatselijke werkplaats….

Ook in dit dorp was die natuurlijk aanwezig, en evenredig met de grootte van de vissersvloot ook aardig onderlegd in (scheeps)motoren. En ook hier geen Engels, en gezien mijn beperkte Spaanse en Galicisch dus wederom voornamelijk met handen, voeten, en Google translate. Puntje bij het paaltje bleek dat ze niet aan de betreffende onderdelen konden komen om de pomp te repareren. Wel konden ze een nieuwe pomp leveren à raison van 200,- Euro. Jammer maar helaas. We hadden die ochtend eigenlijk al besloten om een nieuwe pomp te bestellen via internet. Mocht de oude gerepareerd kunnen worden dan hielden we die als reserve. Via internet een pomp kunnen vinden voor 73 Euro, zelfs met koeriersverzendkosten scheelt dat aanzienlijk. Drie dagen later kwam de pomp binnen en na montage lijkt het er op dat het probleem ook daadwerkelijk verholpen is. En omdat we toch stil lagen en ik met de motor bezig was gelijk maar wat onderhoud gepleegd (olie + filter ververst, impellor vervangen). Hopelijk kan het oude beestje er weer even tegen. Voor de liefhebbers: het gaat hier om een Perkins 4.108 uit 1980. Ooit (in 1996?) gereviseerd en sindsdien zo’n 1800 uur gelopen. Niet de jongste dus maar zou nog prima even mee moeten kunnen! Zijn bijnaam is “de rookmachine” omdat hij bij een koude start de boel effe flink blauw zet. Eenmaal warm (of voorverwarmd door de boiler met walstroom) is er niks aan de hand.

• 

• 

• 

En om af te sluiten het verhaal met de haaien: Zowel in de haven als in de zee hebben we een aantal baby-blauwe-haaitjes zien zwemmen,. Enig googelen leverde dat deze steeds meer voor bleken te komen aan de Galicische kust en in de Ria’s. Ze zien er schattig en mooi uit als baby, met een mooie blauwe kleur, en waren zo’n 50 cm lang, maar gelukkig dat ze op volwassen leeftijd gewoon in hun normale leefomgeving van meer dan 200 mijl uit de kust blijven! Wel boeiend hoe die babytjes dan die 200 mijl zwemmen om hier terecht te komen trouwens…..