Suriname

Na de tussenstop op Isle du Salut werd het tijd koers te zetten naar Suriname.  Een tocht van 175 mijl. Om op de goede tijd aan te komen bij de uiterton en monding van de Surinamerivier vertrokken we eind van de middag. Onderweg was het wel steeds puzzelen door de wisselende omstandigeheden en stroom. Dan gingen we weer te hard en zouden we te vroeg aankomen. Dan weer gingen we te langzaam en moesten we alle zeilen bijzetten om niet te laat aan te komen. Uiteindelijk waren we toch nog te vroeg, en hebben we errug laaangzaaaam de laatste mijlen naar de monding afgelegd, maar nog hadden we op de Surnameriveir een aantal uur stroom tegen.

Varen op die rivier was voor ons toch wel wat speciaals. We hadden ons erg op Suriname verheugd en waren ook erg benieuwd. Om dan met je eigen boot langs Paramaribo te varen is wel speciaal. De rivier is bruin van de modder en kronkelt zich het land in.

Na dik 35 mijl bereikten we eind van de middag Marina Resort Waterland. Het was erg warm en benauwd, mede door de hoge vochtigheidsgraad doordat het (het kleine) regenseizoen was (we hebben ook behoorlijk wat regenbuien gehad in de volgende dagen). Eenmaal bij de marina hadden we dus ook erg veel zin in een lange, goede douche, iets wat ondertussen toch al een paar weken geleden was. De teleurstelling was dan ook voelbaar toen bleek dat er op de marina/het resort geen douches waren voor de bootbemanningen. Dat viel effe tegen. Uiteindelijk wel lekker gedoucht met de tuinslang op de steiger, maar toch….

We bleken de derde boot te zijn die dit jaar de marina aandeed. De andere twee waren de Janjorem (met wie we min of meer opgevaren waren uit Mindelo) en de Älskling II, een Vlaamse boot die vrijwel gelijk met ons overgestoken was. Beide boten lagen dus ook in de marina en we hebben een leuke tijd met de bemanningen gehad tijdens ons verblijf aldaar. We hebben veel gezamenlijk ondernomen, een bezoek aan Bigi Pan (een groot meer in het westen van Suriname), Kerst en Oud en-Nieuw, No d’r verjaardag, en niet te vergeten de vele gezamenlijke borrels en maaltijden van de plaatselijke Warung Rita.

Dat eten is in Suriname ook wel een dingetje. In Amsterdam mogen we ook graag Surinaams eten en we hadden ons dus ook verheugd op het eten in Suriname zelf. Het bleek al snel dat eten afhalen goedkoper (en lekkerder!) was dan zelf boodschappen doen en koken, dus de keuze is dan snel gemaakt.

Wat Suriname verder betreft zijn de meningen wat verdeeld. Het land en de natuur zijn prachtig, maar het verkeert in een soort crisis en het verval en de armoede zijn zichtbaar en voelbaar. Veel huizen en infrastructuur in slechte staat, veel rotzooi langs de weg en bij mensen in de tuinen, al zijn de contrasten ook groot: naast een hut, krot of bouwval staat vervolgens weer een prima onderhouden en verzorgd huis met keurige tuin.

Er zijn ook extremen: naast de marina bevinden zich percelen aan de Surinamerivier waar niet op een paar centen gekeken hoeft te worden. Luxe villas, waar grote feesten worden gegeven met veel vuurwerk (rond Oud en Nieuw) en de speedboten en jet-skis varen in het weekend af en aan. Naar verluid zijn er connecties met politici en/of crimineel geld. We hebben veel mensen gesproken die erg ontevereden waren met de politieke en sociale situatie, zowel nu als in het recente verleden. Veel corruptie, vriendjespolitiek en eigenbelang, en ook nog een grauwsluier van een koloniaal verleden.

We zijn met onze boot en de Älskling II nog een aantal dagen de Commewijne en Cottica rivieren opgevaren. We bezochten “Plantage Bakkie”, overnachtten voor anker op de rivieren, en voeren met de bijboot kleinere zijarmen in om flora en fauna te bekijken; tropisch regenwoud, aapjes, vogels, etc. Voor ons toch tamelijk uniek om te zien.

Ook het roer van de boot vroeg natuurlijk om aandacht. Na overleg met de “expert” in NL had ik besloten om in ieder geval een paar lagen epoxylaminaat aan te brengen binnen tegen de romp rond het roer en de scheg.  Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want probeer maar eens epoxy en glasweefsel te pakken te krijgen in Suriname. Gelukkig hadden we zelf 1,5 kg eopxy bij ons maar niet genoeg weefsel. Uitendelijk hebben we dat ergens kunnen kopen, maar dan wel tegen de hoofdprijs natuurlijk…. Overigens vond de expert het allemaal niet zo alarmerend als wij het onderweg gevonden hadden. Je schrikt toch behoorlijk als je midden op de oceaan zoiets ontdekt, maar zo ernstig was het wellicht toch niet.

Vervolgens heb ik mij drie dagen in de achterkajuit opgesloten om te ontmantelen, schuren, lamineren en weer terug te bouwen. Zelf zijn we gedurende die tijd in een vakantiehuis op het resort gaan zitten zodat we niet tussen de rommel zouden hoeven slapen en leven. Bijkomend voordeel was dat we dan ook (eindelijk) heerlijk konden douchen en zelfs kleding konden wassen. Bijkomend nadeel was dan weer de prijs van dat huis…..

Uitendelijk werd het na een maand in Suriname weer tijd om door te gaan. Ons volgend residoel was de Caraïben, en wel Grenada om te beginnen. Trinidad en Tobago besloten we over te slaan; te veel en te dure rompslomp ivm met Covid. Grenada is het eerstvolgende eiland, en  bijna 600 mijl vanaf Suriname, een tocht van zo’n 5 dagen dus, die we gezamenlijk met de Älskling II gingen ondernemen.

Op maandag 17 januari vertrokken we uit Marina Resort Waterland. Met stroom mee holden we de Surinamerivier af. Eenmaal buitengaats konden we met een stevige halve tot ruime wind ook aardig doordenderen. Uitendelijk besloten we toch maar wat gas terug te nemen en te reven. Dat vaart iets comfortabeler maar bovendien wilde ik eerst nog aankijken hoe het met het roer zou gaan en daarnaast moest ook de noodstag het nog houden tot aan Grenada. Gevolg was wel dat de Älskling II toch een half knoopje harder voer en we hen dus na een dag uit het zicht verloren…..