Antigua ‘Land of sea and sun’

Op 3 mei gaat de wekker om 6.00 uur en varen we rond 7.00 uur de baai bij Deshaies uit op weg naar Antigua, zo’n 40 nautische mijlen noordwaarts. Het zal onze laatste oversteek zijn, want zoals eerder gemeld zal op Antigua de Pantera naar Europa verscheept worden. Met veel stroom tegen en aan het eind ook wind tegen zijn we net voor donker in Freeman’s Bay, de baai voor English Harbour. We maken hier nog de laatste dagen mee van de Antigua Sailing Week en er zijn dan ook aardig wat schepen in de haven. Uit de verte kunnen we de volgende dagen de wedstrijden voor de deur van English Harbour zien. Ook het fenomeen ‘live music” is hier weer volop aanwezig en dat zal zo blijven bij de paar havens en de vele resorts hier op Antigua. We horen geregeld “Killing me softly” rondschallen. Antigua is het eiland met de 365 stranden (voor elke dag van het jaar 1). Op veel van deze stranden zijn resorts omringd door palmbomen. De bewaking van deze resorts maakt ons steeds duidelijk dat we niet welkom zijn of het bordje ONLY GUESTS doet dat. Dus houden we ons in de baaitjes op bij de plaatselijken, die vaak niet zwemmen, maar gewoon in het water staan of dobberen.

English Harbour doet heel sjiek aan; het personeel is uitgedost in prachtige uniformen of een keurige kaki (korte) broek met polo. De haven is ontstaan tussen 1745 en 1789 en was destijds het ‘Britain’s main naval station in the Lesser Antilles’ en is na de 2^de Wereldoorlog volledig gerestaureerd. De werf op de haven heet Nelson’s Dockyard naar Horatio Nelson, de Britse admiraal en volksheld. We klaren hier in en dit verloopt redelijk soepel, als je je niet te veel aantrekt van de dame in uniform die achter haar bureau ligt en onderwijl de dagelijkse soaps volgt. Kosten zo’n 80 US dollar, dat dan weer wel.

Van English Harbour in het zuiden van het eiland varen we tegen de klok in het eiland rond. We ankeren in Nonsuch Bay, Dickenson Bay en Deep Bay voor we via Jolly Harbour (waar we op 15 mei de maansverduistering prachtig kunnen zien) weer noordwaarts varen en hier op heel rustige plekken prachtige ankerplekken tussen de riffen vinden. Ook hier weer de meest luxueuze resorts. Het is wel oppassen met de riffen en ondieptes, maar de kapitein loodst ons daar voortreffelijk doorheen.

Langzamerhand verandert onze mindset. We zijn hier op onze eindbestemming in de Carieb en ‘het reizen’ verandert in vakantie hebben; we hoeven niet meer verder. Dat is wel even schakelen en we richten ons ook langzaam op het einde van onze reis wat nu steeds dichterbij komt.

We hebben het “vasteland” van Antigua, wat enigszins saai toont vanaf het water, gelaten voor wat het is, omdat we dit nog wel kunnen doen als we hier nog zijn als de Pantera verscheept wordt. We hebben dan een huisje gehuurd. Daarna vliegen we als de grote boot bijna in Southampton is de Pantera achterna om vervolgens vanaf Southampton de draad weer op te pakken en via de zuidkust van Engeland over te steken naar Frankrijk en dan België en dan……… terug in Nederland.

Echter, het loopt anders. Stond het inladen van de Pantera eerst tussen 15 en 30 mei gepland, dit wordt later 1 en 2 juni. We hebben al in de buurt van St. John’s (waar de inscheping zal plaatsvinden) geankerd als we een week voor 1-2 juni horen dat de verscheping opgeschoven is naar 17 juni. Huh??? Zonder enige uitleg of wat dan ook. Steeds een bijzonder vriendelijke mail, maar geen enkele uitleg hoe of wat. Nou zullen jullie denken, “Come on, het is de Carieb”, maar dit is een bedrijf uit Nederland, om precies te zijn uit Amsterdam Westpoort!!

Je kunt hoog of laag springen, je moet er gewoon mee dealen en dat doen we dan ook maar. We gaan wel gewoon de laatste dagen van mei en begin juni in het huisje, waar we ons op verheugd hebben. Het is even wennen van je eigen “boothuisje” naar een huisje met uitzicht op de baai waar we eerder gevaren hebben. Met een gehuurde auto toeren we over het 280 km2 grote eiland. We zien weer een enorm contrast tussen de resorts/de Carieb zoals wij dat uit de vakantiereclames kennen en de dorpjes eromheen. Er lijkt op het eiland een groot contrast tussen arm en rijk te zijn. Overal langs de wegen zijn fruitstalletjes en mango-verkopers. Zoveel dat je je afvraagt of ze wat zullen verkopen met zoveel concurrentie. Overal zien we kerken, Moravian churches, de 7^de dag Adventisten, de Pinkstergemeente, de Presbyterian churches, Jehova’s, Salvation Army etc. etc.

Het doet allemaal heel Amerikaans aan met de straatnaamborden, begroetingen zoals “How are you today?” en de immens grote supermarkten met prijzen die alleen de rijkeren kunnen betalen. En het is weer heel anders dan de Franse eilanden waar de wegen goed waren. Hier moeten we opletten voor de kuilen in de weg en dit doet ons aan Suriname denken, net als het links rijden.

Als we bij een natuurpark komen voor een wandeling/hike (om een prachtig uitzicht te hebben op de baai beneden en de ananasvelden), blijkt dat we voor de toegang 15 US dollar per persoon dienen te betalen. Best veel voor een wandeling van een kleine 2 uur, vinden we. Wanneer we een formulier invullen met onze gegevens en ons (lokale) telefoonnummer krijgen we de lokale prijs van 10 EC dollar per persoon, omdat we kennelijk al wat langer op het eiland verblijven en onder het lokale tarief vallen. Voor toeristen is het dus 5x zo duur!

Als we na een week weer terug op de boot zijn, gaan we de tijd tot 17 juni weer varend doorbrengen. Uiteindelijk gaat de Pantera op zondag 19 juni aan boord van het transportschip. Wij zelf vliegen de dag erna na bijna 7(!) weken Antigua naar Sint Maarten om daar nog een weekje door te brengen voor wij ook naar Europa vliegen om de boot in Southampton weer in ontvangst te nemen en het laatste stuk naar huis te varen.