Naar huis…..

We landen op 29 juni in de ochtend op London Gatwick en nemen de trein naar Southampton. Uit het raam zien we Europa aan ons voorbij trekken: aangeharkte tuintjes zonder autowrakken of andere troep erin, goede wegen zonder potholes; alles ziet er erg verzorgd uit in vergelijking met de Cariben. Het transportschip blijkt sneller gevaren te zijn dan verwacht en komen ook al de 29^ste aan in Southampton. Als wij de kade oplopen hebben zij net aangelegd en zijn bezig om de loopplank uit te rollen. We kunnen direct aan boord stappen om de Pantera te inspecteren en klaar te maken voor de tewaterlating. Dat gaat soepel en al snel gooien wij de trossen los. Al met al zitten wij binnen 24 uur nadat we uit ons appartementje op St. Maarten stapten om naar het vliegveld te gaan al weer op onze eigen boot in een jachthaven in Southampton. Een strak schema en gelukkig hadden we geen vertragingen of andere ellende met de vluchten of trein, dan was het problematisch geworden.

Een rappe overgang dus, en ook een stevige: god, wat is het hier koud, grijs en nat! We moeten erg wennen aan de omstandigheden en de omgeving. Opeens is de wc-bril koud als je er op gaat zitten, ook de vloer in de boot is koud aan je blote voeten, of je doet ergens een kraan open en er komt wèl een flinke straal uit, die ook nog eens warm of koud is als je dat wilt. En ‘s avonds beslaan de ruitjes in de boot als je staat te koken, en ‘s morgens is het dek zeiknat van de condens. En ook de mensen zijn anders: niemand groet elkaar op straat en het volk dat door Southampton loopt heeft niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de uiterlijke kenmerken zullen we maar zeggen.

We tuigen de Pantera weer op en varen dan via de kust naar Newhaven om van daaruit over te steken naar Dieppe in Frankrijk. In de Solent krijgen we nog even een vlagerige windkracht 6 over ons heen (bij een voorspelde 4), maar de dagen erna hebben we eigenlijk prachtig zeilweer met een lekker lopend windje en zon, hoogstens wat frisjes naar ons idee.

In Dieppe treffen we mijn ouders, die daar met hun camper op vakantie zijn. Daarna volgen we de Franse kust naar het noorden. Frankrijk is weer bekend terrein. We komen in de havens tussen de vakantievierende zeilboten terecht. Veel Nederlanders ook. Als ze vragen waar we vandaan komen weten we niet zo goed wat we moeten zeggen: wij zijn niet drie weken op vakantie geweest zoals de meesten hier. Hier en daar spotten we trouwens ook een vertrekkersboot. Die herkennen we nu wel. Vaak zijn die nog maar net vertrokken en dus op de heenreis voor hun zeiltrip. Dat maakt wel wat jaloers nu het er voor ons bijna op zit.

Langs België schuiven we op naar Nederland. Het is nog steeds wat wennen: wisselende weersomstandigheden, geen dolfijnen, walvissen en pelikanen maar zeehonden, bruinvissen en meeuwen. Bij de supermarkt moeten we ons inhouden om niet allerlei lekkers in te slaan wat we al die tijd niet hebben kunnen kopen. De zomervakanties gaan hier beginnen, dus het wordt ook drukker op het water en in de havens. Er is vaak weinig wind en veelal uit het noorden tot noordoosten. We varen dus steeds kleine dagtochten om niet tegen stroom en wind in te moeten kruisen.

Na stops in Zeeland, Scheveningen en IJmuiden gaat op zaterdag 16 juli 2022 de sluis bij IJmuiden voor ons open om ons weer toe te laten tot het zoete water.

Als we de sluis uitvaren het Noordzeekanaal op dringt het besef dieper door: we zijn bijna weer thuis na 13 maanden plus één week weggeweest te zijn. Die middag arriveren we in Amsterdam waar we ontvangen worden door familie en vrienden. Het zit er op……