Op naar Kaapverdië

We zijn wat langer op Gran Canaria blijven hangen dan gepland, mede doordat we even hebben moeten wachten tot ons derde bemanningslid Ingo ingevlogen was. Met z’n drieën zullen de lange oversteken wat minder zwaar zijn verwachten we.

De boten van de ARC+ hadden zich inmiddels verzameld in Las Palmas. We zijn nog even gaan kijken en het was één en al bedrijvigheid. De plaatselijke watersportwinkels deden wel erg goede zaken met al die boten die op het laatste moment nog van alles aanschaften (wij hebben trouwens ook nog wat hardware aangeschaft, waaronder een extra zonnepaneel om de accus wat beter op peil te houden. Maar dan niet bij de watersportjuwelier maar in Las Palmas zelf). Het vertrek van de ARC+ vond op 7 november plaats. Op hun tracker-app was de hele kluwe boten te zien (meer dan 70 stuks) die ook op weg gingen naar Kaapverdië. Het woei die dag behoorlijk, dus ging het er wat onstuimig aan toe, zeker bij de acceleratiezones.

Wij zijn een dag later vertrokken, uit Pasito Blanco. Ook die dag was er nog wel wat wind voorspeld, dus we vertrokken met het tweede rif er in en de (kleine) binnenfok. Wel een beetje gek gezicht: zo klein gereefd terwijl we in de windschaduw van het eiland zitten waar zo goed als geen wind staat en we dus op de motor wegtuffen. Maar niet lang daarna zie je de windzone in de verte al naderen en uiteindelijk komen we weer in zo’n 25 knopen terecht en gaat het weer aardig te keer.

Ingo kreeg dus wel een beetje een vuurdoop voor zijn kiezen. Hij had al snel een nieuwe boezemvriend aan boord gemaakt: onze blauwe emmer. Twee dagen waren ze onafscheidelijk. Ook de opgeplakte pleister had blijkbaar even nodig om zijn werk te doen. Wel moet gezegd dat hij zonder morren zijn diensten heeft gedraaid, ook ‘s nachts. Chapeau!

Dat ‘s nachts varen als het wat ruiger is blijft toch een beetje griezelig, zeker als er geen maan is en daarmee goed donker. Het is alsof je in een volledig geblindeerde taxi zit waarbij een straalbezopen chauffeur plankgas over een motorcrosscircuit ragt. En jij maar hopen dat het goed gaat….

Na die twee dagen ging het gelukkig beter, en ook de wind en de zee werden rustiger. Op een gegeven moment was er zelfs sprake van “champagnezeilen”: een lekker bakstagwindje, weinig golven, zonnetje er bij, heerlijk. Zo kan het dus ook!

Ingo had zich ook verheugd op het zien van dolfijnen. En dan niet eventjes in de verte, maar langere tijd dicht bij de boot. Toen ik op een gegeven moment weer een “Pssht” naast de boot hoorde ten teken dat er weer wat in de buurt zwom stootte ik Ingo aan om snel te kijken. Toen ik zelf ook goed keer zag ik echter dat het geen dolfijnen waren. En ook geen walvissen trouwens. Nee, dit waren verd*mme orka’s!! Je weet wel, van die beesten waar we het eerder over gehad hebben die rond de Spaanse en Portugese kust het op hun heupen hebben gekregen en zich toegelegd hebben om zeilboten zoals de onze aan te vallen en van hun roer te ontdoen…..

Dat geeft dan dus toch de hoogste alarmfase als je zo’n beest aan bakboord op een meter naast je boot ziet en die vervolgens onderduikt richting de onder en achterkant van de boot (daar waar het roer zit ja). Als er dan vervolgens ook eentje aan stuurboord opduikt die zo mogelijk nog dichterbij zit (op “aaiafstand”) en ook onderduikt richting de spiegel schieten alle adviezen weer door mijn hoofd: wat te doen bij een orka aanval (eventueel motor uit, zeilen naar beneden, roer los zetten, foto’s maken van hun rugvinnen ter identificatie, geen interactie met de beesten hebben, uit hun zicht blijven, de autoriteiten waarschuwen (midden op de oceaan??) en dan maar afwachten tot het over is…). Er gebeurt echter niets. De orka’s duiken op een meter of 50 achter de boot weer op, blijven daar nog een tijdje aanklooien (we tellen er een stuk of 5) om zich vervolgens niet meer te laten zien. Pfff, op de plaats rust…. Zo kan het dus ook….

Een dag later werd Ingo’s wens trouwens meer dan vervuld. Midden op de dag zagen we wat dolfijnen de boot naderen. En voor we het wisten zagen we er meer dan 50 van alle kanten op de boot afkomen. Het leek wel of ze het afgesproken hadden. Meer dan een uur bleven ze met ons mee zwemmen waarbij ze steeds afwisselden wie er naast en voor de boot mochten zwemmen en hun kunsten mochten vertonen. Het was prachtig.

Ander zwemmend schoon dat we gezien hebben waren zeeschildpadden en scholen vliegende vissen. Die laatste zijn trouwens aardig nachtblind want tijdens de nachtwacht kwam er geregeld eentje in de kuip terecht. Toch even schrikken als je in het donker opeens “boem-pats-fladder-fladder-fladder-….” naast je hoort. Ook sepias (soort inktvisjes) zijn trouwens niet erg slim. Die laten zich ook nog wel eens aan boord spoelen. Tegen de tijd dat je ze opmerkt zijn ze meestal al dood en aardig uitgedroogd.

We hebben trouwens ook voor het eerst ons nieuwe visgerei uitgeprobeerd. Slechts een lijn en een kunststof knalrood of blauw stukje plastic aas dat in de verte op een soort inktvisje moet lijken. Zo waar, binnen een half uur hadden we beet: een Mahi-Mahi (Dorade). Niet heel groot, maar precies genoeg voor een tussendoor sashimi snack. Hij was lekker en verser gaat niet.

De wind liet het naar het eind toe wat afweten en we hebben geregeld de motor even bij moeten zetten om wat snelheid te houden. Na 6,5 dag en bijna 800 mijl kwam het verlossende “land-in-zicht”: we hadden Kaapverdïe bereikt….