Van Suriname naar …….. Grenada

Na een maand Suriname zetten we op maandag 17 januari om 9.00 uur koers naar Grenada. In 1^ste instantie wilden we naar Trinidad en Tobago gaan en dan vooral om Tobago te zien, maar het is ingewikkeld en duur om dit land binnen te komen, dus we besluiten om tussen de beide eilanden door te varen naar Grenada. Een oversteek van ‘slechts’ 5 etmalen, dus dat lijkt een eitje na DE oversteek van Kaapverdië naar Frans Guyana / Suriname. Wel moeten we waakzaam zijn voor de kust van Venezuela i.v.m. piraterij, dus we besluiten samen op te varen met de Belgische Älskling ll en bij Venezuela de AIS en ’s nachts de verlichting uit te doen. Zo geschiedt. We varen nog 1x de Surinamerivier af en laten het bruine rivierwater achter ons; eenmaal buitengaats komt langzaam de blauwe kleur van het water terug.

Onderweg valt het toch allemaal wat zwaarder. Het zijn toch 570 nautische mijlen, zo’n 5 etmalen varen, je bent toch 2 dagen weer aan het wennen en ‘inslingeren’, dus een beetje katterig. We varen ook niet voor de wind zoals bij DE oversteek, maar halve tot ruime wind, kortom (bij mij) sprake van enige onderschatting. Wel nog heerlijk Surinaams eten van Warung Rita bij ons voor onderweg!

Vrijdagochtend zien we land opduiken. De 1^ste aanblik toont een enorm groen eiland in een prachtig blauwe zee. Hier zijn we bij de eilanden die ik alleen van naam ken van de Olympische Spelen. Later blijkt de weg langs de jachthaven in St. George de Kirani James Blvd te heten naar de Grenadiaanse atleet die in 2012 in London een Olympische gouden medaille heeft gewonnen op de 400 m sprint, in 2016 zilver en in de zomer van 2021 brons. Een hele beroemdheid hier in Grenada! Ook is er een Kirani James Athletic Stadium in St. George.

De instructies voor binnenkomen op Grenada zijn als volgt: aanmeren aan een mooring voor de jachthaven van St. George, het hoofdstadje van Grenada en enige plek waar je nu vanwege Covid in kunt klaren. Vervolgens met je dinghy en de nodige papieren waaronder een in Suriname afgenomen PCR-test naar Customs en Immigration op de jachthaven. Die stuurt ons eerst naar een dame onder een soort partytent die onze gezondheid (temperaturen), vaccinaties (gelukkig ook een boosterprik in Suriname gehad) en PCR-test checkt. Als alles in orde blijkt mogen we door!

We hebben meteen toen we aan de mooring lagen heerlijk gezwommen en gedoucht onder onze buitendouche (wat heerlijk was!), zodat we na het inklaren besluiten op pad te gaan voor een simkaart en een restaurantje. Het blijkt een stevige wandeling om de baai heen. De simkaarten blijken op te zijn en met moeite vinden we een restaurant helemaal aan de andere kant van de baai. We hadden beter met de dinghy kunnen gaan, maar ja, da’s achteraf gezien. Het stadje toont wat vervallen, veel mensen op straat, veel getoeter van auto’s en busjes die je aanroepen en veel luide muziek. Misschien allemaal een beetje veel na 5 dagen en nachten op zee……….

De volgende ochtend na een heerlijke nacht slapen en wakker worden met rondom een prachtig blauwe oceaan varen we de haven van St. George in. Deze jachthaven is luxueus met enorme jachten en allerlei faciliteiten. Het voelt een beetje raar, zo’n witte enclave met allemaal zeilers en dan buiten het hek de mensen van het eiland. Over het algemeen tonen zij niet heel toeschietelijk wat een behoorlijk verschil is met de vriendelijke Surinaamse bevolking.

We maken met de crew van de Älskling II een rondtoer over het eiland. Prachtig groen overal met steeds de blauwe oceaan op de achtergrond. Flink heuvelachtig en ook hier de wat gereserveerde bevolking. Weer gezwommen in de oceaan en ook in een waterval. We merken dat de mensen van Grenada die met toeristen te maken hebben meer openstaan voor een gesprekje. De volgende dag zwaaien we ons 3^de crewlid uit die ons de oceaan over geholpen heeft. Ingo bedankt en tot in Europa!

Na reparatie van de verstaging waarbij bij het strak stellen van de onderwanten de voorstag met een luide knal breekt en we opnieuw aan de gang moeten om dit gerepareerd te krijgen (het kost ons 2 dagen en flink wat geld) laten we Grenada achter ons en varen via 2 ankerbaaitjes naar Carriacou, het eiland boven Grenada wat ook nog bij Grenada hoort. Carriacou ligt tegen de wind in, dus voor het eerst sinds Bretagne in Frankrijk (juli vorig jaar) moeten we overstag en opkruisen.

In de baai bij Carriacou liggen heel veel boten; velen ook verlaten en het doet allemaal wat doods aan.

We schuiven op naar Sandy Island en hier is het werkelijk prachtig! Het bounty-gevoel is er helemaal met het kleine eilandje met palmbomen, het immens blauwe water en slechts een tiental boten om ons heen. Pelikanen vliegen tussen de boten en duiken voor vis in het turquoise water. We snorkelen en windsurfen en maken bij een beach club op hout een ‘bootsign” dat we hier geweest zijn.

Na twee weken Grenada en Carriacou nog een PCR-test doen en dan binnen 72 uur hup…… naar Union Island, 1 van de eilanden van St. Vincent and the Grenadines.